بازگشت
گل صحرای شقایق
انجنیر خلیـل الله روًوفی انجنیر خلیـل الله روًوفی

 

بازهنگام بهاراست ودرآییـنهً خاک                                        

  هرطرف زمزمه ی شوردمیدن برپاست                                  

   جوش رستن همه جا ازدل خاموش طبیعت پیداست                     

هرطرف منظرۀ شاد، نوازشگرجان است، ولی                          

                                        من ازین زاغۀ حسرت زده گان، حیرانم

         با کدامین غزل نغز وهوس خیز زمان

تا بلندای کدامین افق آزادی  

قامت سبز بهارینۀ خودرا                                                    

 به ستایش گیرم !                  

 بذردستان عطش دیدۀ خود را  

به تمنای کدامین ثمری         

          دردل خاک کدامین چمنی ـ  افشانم !                                       

                   که بهارو چمنم درشرر حادثه ها سوخته است.

 

حاصل دست غریبانۀ من      

دردل این چمنستان بهار     

رویش باغ گلیست              

       ازتبارگل صحرای شقایق             

        که به هـربرگ و رگ و ریشۀ آن   

 خون یک نسل شهیـد گمنام    

           نقش بگرفته ودرولوله ها خشکیده ست

 

دردل مزرعه یی، خاک ترک خوردۀ من                                 

بجزازشیرۀ افیون               

بجزازحاصل خون               

که گره خورده، بدستان تبه کاران است                                  

 ثمری دیگرنیست                                                            

عشق را باورنیست              

شهرخورشیدیء من             

شهرشبهای سیاهیست که درساحت شبخون زده اش                    

کاروانی درره نیست           

شبچـراغی روشن نیست      

 آسمانش غم دیرینه بدامن دار 

            سوگ بگرفته درینجا سحر فروردین  

خبرمرگ قناری هارا        

قصۀ کوچ پرستوها را        

 

             اینک امروزکه دروسعت این خاطره ها

            فصل جان پرور نوروزبهارآمده است

به شما شاد ومبارک باشد  

آی همسفران !              

که من ازفاصلۀ تنگ زمان

     دورم ازکوتهی آنهمه احساس کسانیکه دران  

                           معنی یی راحت وآسایش یک کتلۀ غربت زده را

رازخوشبختی میخواند    

زندگی یی ابدی میداند    

 

من چه گویم زبهار!         

  ازچه توصیف کنم !            

   هرکسی میداند                  

 حاصل فصل بهارانۀ من    

         نفس سرد زمستان وغم تنهائیست

            سرزمینی که زعطرگل گندم خالیست

           سرزمینی که زفریاد تهیست .       

                             

                  

                                                                اپریل  2009

                                                                           کسـل ــ  جـرمنی


March 20th, 2013


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان